Historia
Pierwszy cmentarz zlokalizowany był w innym miejscu niż obecny, usytuowany na przedmieściu. Z roku 1284 pochodzą pierwsze potwierdzone dokumentami wzmianki o głogóweckim księdzu Thilo i jego poprzedniku, co pośrednio poświadcza istnienie już w XIII wieku kościoła parafialnego w Głogówku. Ówczesny drewniany kościół otoczony był cmentarzem i stał na miejscu dzisiejszego kościoła parafialnego.
Po licznych epidemiach nawiedzających Głogówek (m.in. w 1559 r.) dotychczasowe miejsce pochówku wokół kościoła okazało się zbyt małe. Nowy cmentarz na przedmieściu założono najprawdopodobniej wówczas, gdy podczas katastrofalnego pożaru w 1582 roku spalił się kościół parafialny. Wkrótce wzniesiono kościół nowy, znacznie większy. Hans von Oppersdorff napisał 12.06.1583 r. do wrocławskiego biskupa Martina Gerstmanna: /Kościół jest wielką budowlą. Nie posiada murów cmentarnych, z uwagi na co
krowy i świnie bez przeszkód wchodzą na dziedziniec kościoła, a nawet do kościoła, (&) Zrozumiałe jest, iż duchowni w takiej sytuacji wyrażają swoje niezadowolenie z tego faktu, dlatego że trudno o utrzymanie kościoła w należytym porządku, przynajmniej takim, jaki panuje na wioskach& /Już w 1597 roku, przy budowie graniczącej z cmentarzem wieży wodnej/ grabarzowi płacono 1 talara za wykopanie sześciu grobów./
Dokumenty poświadczają, że już w 1615 r. w miejscu dzisiejszego kościoła cmentarnego stał drewniany kościółek. Zgodnie z zapisami w kronikach jeszcze przed II wojną światową istniała malowana szyba z utrwaloną datą roku 1617.
W latach 1625, 1635 i jesienią roku 1643 w Głogówku szalała epidemia dżumy. W samym tylko 1643 roku pochłonęła ona w mieście i na przedmieściach ponad 500 osób. Wszystkie ofiary zostały pochowane /na zboczu, po wschodniej stronie wieży wodnej./ Pola dżumowe mieściły się zawsze na odległych terenach cmentarzy./ /Potwierdzałoby to przypuszczenie, że na wzgórzu wokół kościółka znajdował się cmentarz, który potem został powiększony o zbocze. Tym tłumaczy się fakt, że pierwotnie główne wejście
na obiekt umiejscowione było od strony Małych Oraczy.
Po okresie wzmożonej umieralności na skutek dżumy w 1643 r. mieszkańcy przedmieścia i Oraczy poprosili prałata Albina zwanego Scholasticus aby w poniedziałki, środy i soboty każdego tygodnia odprawiał Msze święte w intencji zmarłych w kaplicy na nowym cmentarzu. Prałat poszerzył zakres prośby i niebawem w kaplicy cmentarnej w niedziele oraz święta odprawiał przy licznym udziale wiernych nieszpory z modlitwami za zmarłych.
W 1705 roku zbudowano nowy kościół na cmentarzu, w znacznej mierze dzięki sfinansowaniu przedsięwzięcia przez głogówecką wdowę Annę Pietruschka z Oraczy. Wzniesiono go jako budowlę z muru pruskiego, który na początku XVIII wieku zapewne na wzór ewangelickich Kościołów Pokoju i Łaski był często stosowany w powstających wówczas kościołach na terenie Śląska i Łużyc. Jednakże na Górnym Śląsku ten styl głogóweckiego kościoła cmentarnego należy do rzadkości.
Wchodząc na cmentarz od niżej położonej strony miasta, kościół góruje nad całą nekropolią. Natomiast spoglądając na kościół od strony południowej, dzięki namiotowemu dachowi nad przestrzenią ołtarza oraz płynnemu przejściu w dach dwuspadowy, zrozumiałe staje się określenie kościółek w odniesieniu do tej budowli. Mała barokowa wieża z latarnią i hełmem dodatkowo wzmacnia to odczucie.
Wokół kościoła pochowane są niektóre osobistości miasta. Przy schodach przed wejściem do kościoła znajduje się grobowiec franciszkanów. Na prawo przed wejściem do kościoła mieści się tzw. Grobowiec Francuzów Nieopodal znajduje się grób głogóweckiego poety ludowego Rafała Urbana (zm. 1972 r.) oraz utworzone w 2002 roku lapidarium (stare płyty grobowe mieszkańców miasta). Po wschodniej stronie są groby nauczyciela Josefa Strecke, burmistrza dr. Smikalla oraz rodziców księdza Schalla. Nieco
dalej znajduje się grób dyrektora seminarium Schäfera, twórcy seminarium nauczycielskiego na Winiarach. Za kościołem umiejscowiono groby głogóweckich proboszczów: Tatzela i Hoffrichtera.
Obecnie na cmentarzu mieści się około 3 tysięcy grobów, które kryją doczesne szczątki i histore tysięcy mieszkańców Głogówka.